Μη μας γράφετε… γράψτε μας

Το γράμμα του μήνα

Χαιρετισμούς από μια επαρχιακή πόλη της Πελ/νήσου. Ο λόγος που αποφάσισα να σας γράψω είναι για να σας δώσω τα συγχαρητήριά μου, μα και για να σας προτρέψω να μετατρέψετε το site σας σε κάτι δυνατότερο από αυτό που είναι αυτή τη στιγμή - μόνο για την παρουσίαση του περιοδικού και της ύλης του. Προσωπικά βρίσκω πως - αυτή την στιγμή τουλάχιστον - έχετε την ωραιότερη γκέι σελίδα από άποψη παρουσίασης και κυρίως σχεδίασης. Γι’ αυτό θα ήταν όμορφο να εξελιχθεί […] σε ένα πλήρες site ποικίλης ύλης.

Είμαι ομοφυλόφιλος, αλλά δεν ξεχωρίζω τον εαυτό μου από τον υπόλοιπο κόσμο, σαν να είμαι κάτι το διαφορετικό. Δεν μπορώ λοιπόν να βλέπω να παρουσιαζόμαστε ως οι αδικημένοι, οι καταπιεσμένοι, "εμείς" και "αυτοί". Μιλάω γενικά, δεν αναφέρομαι σε εσάς ειδικά. Δε λέω πως όλα είναι μια χαρά, διότι σίγουρα δεν είναι. Όμως αρκετά με την μεμψιμοιρία. Είμαι γκέι και είμαι καλά! Μπορεί να μην έχω κάνει το λεγόμενο outing ακόμα, αλλά νιώθω από όσα περιοδικά ή γκέι ελληνικές σελίδες έχω διαβάσει σαν να προσπαθούν (κάποιοι) να μας γκετοποιήσουν. […] Όταν πηγαίνω έξω να διασκεδάσω (Αθήνα) δεν πηγαίνω σε gay clubs. Θέλω να είμαι ανάμεσα σε ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Διότι είμαι πολίτης αυτού του κόσμου. Όχι πως δεν έχω πάει και σε γκέι κλαμπ... μη λέμε ότι θέμε!

Γιώργος

Αγαπητέ Γιώργο,

Συμφωνούμε με τα όσα γράφεις περί γκετοποίησης. Σκοπός δεν είναι ο διαχωρισμός αλλά η συνύπαρξη. Πράγματι, κυριαρχεί μεμψιμοιρία και γι' αυτό εμείς θέλουμε να αναδείξουμε ότι παρ' όλα τα προβλήματα ή την έλλειψη δικαιωμάτων, μπορούμε να ζούμε και ζούμε καλά ως γκέι και λεσβίες και όχι μες στη μαύρη δυστυχία.

Αγαπητή ροζ φυλλάδα, κλότσησα την μανικιουρίστα στο καλάμι και πριν στεγνώσει το μανό στο νύχι, το χτύπησα πάνω στα πλήκτρα του keyboard με λύσσα μόλις διάβασα το γράμμα του μήνα στο τεύχος 3.

Αδερφέ Νίκο, μπορεί να είσαι φουρκισμένος ή θιγμένος. Μπορεί να θέλεις με βία να χτυπήσεις το ακριβό σου τακούνι λίγο πιο πάνω από τον αυχένα, (ξέρεις, εκεί που και το 166 να έρθει είναι πια αργά) αυτού του κομπλέξαρου στον Αρχάγγελο, αλλά να ξέρεις πως δεν είσαι μόνος σου σε αυτόν το Μεγάλο Θυμό! Ω ναι! Την έχουμε παίξει κι εμείς αυτή την σκηνή, αλλά εμείς κυρίες! Φύγαμε χωρίς να πληρώσουμε τίποτα. Και τι έγινε; Μια τρύπα στο καλσόν του ξινού που μας έδιωξε. Το μαγαζί εξακολούθησε να παραμένει γεμάτο, από άτομα αναγκασμένα να κρατάνε τα χέρια τους πάνω στο τραπέζι μπας και η Ulrichen Maihoff (κάνω καλά το spelling; Όχι ε;!) φαντασιωθεί κάτι άλλο και κάνει το δέρμα της πλάτης τους πορτατίφ.

Ένα φίλο μου (ΤΟ ΤΟΝΙΖΩ ΟΧΙ ΓΚΟΜΕΝΟ, γιατί τότε θα έλεγες πάει στο διάολο) είχα αγκαλιάσει στον ωμό, όταν μας έκανε την πρώτη επίπληξη. Και τον χτύπαγα και στην πλάτη. Ήμασταν πολύ butch ! Έτσι κάνουν και κολλητοί τις Κυριακές στο γήπεδο, το ξέρω, το έχω δει στην τηλεόραση. Αφού νόμιζα πως μας έκανε πλάκα κάποιος θαμώνας η κουτή!

Εν πάση περιπτώσει, για να κάνω και την καταγγελία μου, ε είμαστε τελείως κουλοί αν εξακολουθούμε και υποστηρίζουμε ως gay ένα τέτοιο μαγαζί. Δεν μιλάω αν ο τυπάς (για τον οποίο προφανώς το σεξ θα ήταν κάτι που απλώς πόναγε πολύ) είναι politically incorrect , αλλά ο άνθρωπος έχει κακούς τρόπους σε ανθρώπους που τον ταΐζουν. Γιατί όσες φορές έχω πάει σε αυτό το μαγαζί, η αλήθεια είναι πως straight ήταν μόνο τα πατώματα. Δε λέω, καλό λίγο βρισιματάκι, αλλά σε κατάλληλο χώρο και με κατάλληλη παρέα, όχι με το Χατζηχρήστο που ήρθε από τα Σούρμενα να κάνει gay bar στην Αθηνά. Εδώ δεινοί reporters του 10% βγήκαν χέρι-χέρι στην Αθήνα μέρα μεσημέρι και δεν τους λιντσάρανε και να το βουλώνουμε κοτζάμ πληθυσμός; Να μου λείπει η ψεφτοκουλτουρέ ατμόσφαιρα του Αρχάγγελου. Υπάρχουν και αλλά gay μαγαζιά στην Αθήνα, ακόμα και straight , που μπορώ να αγκαλιάζω το φίλο μου, τον γκόμενο μου ή όποιον τέλος πάντων θέλω, χωρίς να με κάνει κανένας να αισθάνομαι σαν να φοράω φουξία παγιέτα σε κυριακάτικη αναφορά τάγματος. Και κυρίως χωρίς να ντρέπομαι επειδή υπακούω.

Σου παραδίδω, πολυαγαπημένο 10%, ετούτο το κείμενο, δουλεμένο με στοχασμό και όραμα, έτοιμο προς έκδοση. Λογόκρινέ το και κόψε ό,τι κρίνεις σκόπιμο (που να σου κοπεί το χέρι!)

Ερρίκος

Μπορεί εμείς να είμαστε το 10% αλλά στους κόλπους μας υπάρχει 90% βλακεία και αυτό το μεγάλο ποσοστό στηρίζουν επάξια οι ιδιοκτήτες του Αρχάγγελου. ΑΙΣΧΟΣ! Είμαστε σοβαροί; Αυτά τα ξινά άτομα που δουλεύουν εκεί μέσα μήπως είναι λίγο ομοφοβικά; Παράξενο όμως γιατί εμένα μου φαίνονται όλοι gay. Αφού το μαγαζί θέλει να είναι straight, ok, ας μας βάλει μια ταμπέλα απέξω να το ξέρουμε, βρε αδερφάκι μου. Μην πάμε για ένα ποτό και μας κάνουν ξεφτίλες. Αν ήθελα να με προσβάλουν, θα πήγαινα την κοπέλα μου για καφέ στη χουντική μου γειτόνισσα που πολύ γουστάρει τέτοιες φάσεις. Μήπως το Αρχάγγελος είναι κυριολεκτικό και εκεί μέσα είναι ένας ναός της ορθοδοξίας; Εκτός που σου την λένε ασύστολα έτσι και παρουσιάσεις ομοφυλοφιλικές τάσεις (θα τους λατρέψει η μάνα μου, μήπως να την πάω;) είναι και αγενέστατοι. Δεν ανέχομαι να μου την λέει κάποια που α) δεν είναι η μανούλα μου και β) φαίνεται από χιλιόμετρα ότι είναι λεσβία. Παιδιά, μας είπε: ‘πιο κόσμια, κορίτσια, εδώ έχουμε και κανονικό κόσμο’. Εμείς δηλαδή τι είμαστε; Έλεος! Τώρα θα μου πεις γιατί πάμε; Αμ δεν πάμε μετά το τελευταίο γεγονός, κόψαμε τις κακές συνήθειες. Απλά ακούμε συνέχεια τα έκτροπα αυτού του μαγαζιού και συγχυζόμαστε. Ελπίζουμε να δημοσιεύσετε το γράμμα μας για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλιοί.

Βίκυ - Γεωργία

Αγαπητοί Ερρίκο, Βίκυ & Γεωργία, λάβαμε και άλλες διαμαρτυρίες για το συγκεκριμένο μπαρ και πήραμε το μήνυμα. Ελπίζουμε να το πήραν και οι αποδέκτες του. Θα περιμένουμε με ενδιαφέρον την απάντηση του καταστήματος στις καταγγελίες σας.

Συγχαρητήρια για το περιοδικό σας. Το πήρα τυχαία από ένα μαγαζί […] και κατάλαβα ότι ήταν ένα περιοδικό ουσίας και μεγάλου ενδι α φέροντος. Καλύπτει όλα τα θέματα, σου κεντρίζει αμέσως το ενδιαφέρον και σε κάνει πάνω απ ’ όλα να σκέφτεσαι. Τα θέματα παρουσιάζονται ολοκληρωμένα, πολύ σημαντικό για ένα δωρεάν περιοδικό. Στο εγγύς μέλλον θα ήθελα πολύ να μεγαλώσει σε ύλη και σε θέματα και , γιατί όχι, να περάσει στα περίπτερα και να αρχίσει να π ω λείται στην αρχή με χαμηλό κόστος. Έ χω μάθει σε αυτή τη ζωή ότι όλα είναι δυνατά , αν υπάρχει θέληση και δυναμισμός. Δε νομίζω να ντραπούν μερικοί να το αγοράσουν γιατί η δουλεία μου είναι περιπτεράς και κάποια gay τσοντοπεριοδικά που φέρνω φεύγουν αμέσως. Δείξτε τα προβλήματα που υπάρχουν και δώστε στον κόσμο να καταλάβει ό τι δεν υπάρχει διαχωρισμός σε gay και str8 -και για μένα ούτε υπήρχε ποτέ. Καλή συνέχεια και μια ευχή: Μη σταματήσετε εδώ. Είναι μονάχα το πρώτο βήμα.

Αλέξης

Αγαπητοί συνεργάτες του περιοδικού,

Τυχαία ανακάλυψα την ιστοσελίδα σας και έχω εντυπωσιαστεί. Είμαι λεσβία, 37 ετών και για την ώρα είμαι στο Μάαστριχτ, αλλά ελπίζω σύντομα να επιστρέψω στην Ελλάδα. Έτσι, παρακολουθώ στενά τα της Ελλάδος δρώμενα, μια και με έχει φάει η νοσταλγία για το καυσαέριο, τη φασαρία και την αδιαφορία των Ελλήνων. Για να μην πολυλογώ, χάρηκα πολύ με το περιοδικό και εύχομαι ολόψυχα κάθε επιτυχία.

Φιλικά, Ευγενία

Τα χαιρετίσματά μου για αυτό που κάνετε. Χθες πήρα το περιοδικό από μια φίλη Ελληνίδα και το διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον. Είναι το είδος περιοδικού που ελπίζω να έχουμε και εμείς στη χώρα μου καμιά μέρα. Με σοβαρά και διάφορα θέματα και ενδιαφέρουσες απόψεις. Με λένε Πατρίτσια και είμαι Βουλγάρα. Συγχωρήστε τα ελληνικά μου... προτιμώ να μιλάω στην όμορφη γλώσσα σας. Είμαι γνωστή ακόμα σαν Έλια στη χώρα μου, όμως δε σημαίνει τις ελίτσες που είναι κάτι σαν σύμβολό σας, είναι όνομα με τόνο στο Ε. Είμαι μια από τις τρεις ανοιχτές λεσβίες εδώ στη χώρα μου, που εμφανίζονται με πρόσωπο και όνομα στον Τύπο και στην τηλεόραση. Εγώ διατηρώ και τη μοναδική προς το παρόν σελίδα για τις λεσβίες και bisexual γυναίκες (www.bg-lesbian.com).

Με χαμόγελο: Πατρίτσια Βασσίλεβα-Έλια αντιπρόεδρος του Lesbian & Bi-Women Resource Centre “Bilitis”

 Έπεσα τυχαία στο 10% μέσω link στο Indymedia. Το βρίσκω έξυπνο, μοντέρνο, χρωματιστό, με ριζοσπαστική άποψη χωρίς ξύλινη γλώσσα, με άποψη για την καθημερινότητα χωρίς γκλαμουράτο περιτύλιγμα! Φιλιά.

Χρήστος

Θα ήθελα να σας συγχαρώ για το σύνολο της εργασίας σας που σκοπό έχει να ενημερώνει και να προειδοποιεί για ιδιαίτερα σοβαρούς κίνδυνους που δυστυχώς αποτελούν απειλή για την ελεύθερη έκφραση και την ποιότητα ζωής όλων των ανθρώπων, όποιες και αν είναι οι προτιμήσεις τους.

Επειδή ο ρόλος σας είναι ιδιαίτερα σημαντικός, συνεχίστε να γράφετε με απλό και υπέροχα κατανοητό τρόπο όλα όσα πρέπει κανείς να ξέρει για να προστατέψει τον εαυτό του και το σύντροφό του, αλλά προτείνετε το προφυλακτικό με μεγαλύτερη αυστηρότητα, ώστε ο έρωτας και η συντροφικότητα να μην αποτελούν αιτίες να μεταδίδονται τόσο σοβαρά νοσήματα.

Ως αναγνώστης, αλλά και ως εργαζόμενος στο χώρο της υγείας, θα ήθελα περισσότερες πληροφορίες όχι μόνο για το AIDS αλλά και για τις πιθανότητες μετάδοσης ηπατίτιδας με το στοματικό έρωτα, η οποία δεν είναι πάντα αντιμετωπίσιμη. Σωστά αναφέρατε τον εμβολιασμό και θα ήταν πιστεύω σωτήριο να ενθαρρύνετε μια τέτοια απόφαση σε όλους τους αναγνώστες σας.

Επίσης θα ήθελα να κάνω μια μικρή ένσταση στις "οδηγίες" πριν την πραγματοποίηση του στοματικού έρωτα: πόσοι και πόσες πιστεύετε έχουν επίγνωση της υγιεινής της στοματικής τους κοιλότητας; Πόσοι πιστεύετε επισκέπτονται τον οδοντίατρό τους σε διάστημα χρόνου; Κατά πόσο μπορούν να αναγνωρίσουν μια άφτρα ή εκδορές; Ίσως γι’ αυτό και μόνο το λόγο είναι λίγο επικίνδυνο για ένα περιοδικό να συμβουλεύει ότι ναι μεν "για να είστε 100% σίγουροι χρησιμοποιείστε προστασία" από την άλλη "οι πιθανότητες μετάδοσης είναι λίγες γι’ αυτό και αν θέλετε να το ρισκάρετε προσέξτε τα εξής…"

Αγαπητέ φίλε,

Σ’ ευχαριστούμε για την ενθάρρυνση και τις παρατηρήσεις. Όσον αφορά την ένστασή σου για μη επαρκή προώθηση της χρήσης προφυλακτικού στο στοματικό έρωτα, η «Σύνθεση» υιοθετεί τη στρατηγική του harm reduction, η οποία εφαρμόζεται από τις υπηρεσίες υγείας στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή. Το σκεπτικό είναι ότι αφού αποκλείεται να παίρνω προφυλάξεις 100% συνεχώς (ειδικά στην περίπτωση του στοματικού έρωτα), να μάθω τουλάχιστον να ελαχιστοποιώ τον κίνδυνο μετάδοσης. Το να βάλω προφυλακτικό στο στοματικό έρωτα μια φορά στις δέκα δε θα με βοηθήσει. Μάλιστα, επειδή θα νομίζω ότι αφού δε βάζω προφυλακτικό στο στοματικό σημαίνει ότι δεν παίρνω καθόλου προφυλάξεις, πιθανώς να πάψω να το βάζω και στον πρωκτικό έρωτα.

Η μαξιμαλιστική στάση που θέλει συνεχή χρήση προφυλακτικού σε όλες τις ερωτικές πράξεις έχει αποδειχθεί αποτυχημένη και δεν ακολουθείται από τις εκστρατείες προώθησης του ασφαλέστερου σεξ στη Δυτική Ευρώπη, όπως μας ενημερώνουν οι συνεργάτες μας στο πανευρωπαϊκό πρόγραμμα ανταλλαγής τεχνογνωσίας για την πρόληψη του AIDS στον ομοφυλόφιλο πληθυσμό GAP (Gay AIDS Prevention Network), στο οποίο συμμετέχουμε. Στόχος δεν είναι η απόλυτη ασφάλεια, που είναι ανθρώπινα ανέφικτη, αλλά η μείωση των κινδύνων.

Η συντακτική ομάδα

Το άρθρο/πείραμα αυτό με τη βόλτα που κάνατε είναι πολύ καλό. Βέβαια, εγώ δε μένω Αθήνα, οπότε και δεν μπορώ να ζήσω κάτι τέτοιο, αλλά θέλω να σας ζητήσω αν μπορείτε να το κάνετε και σε άλλες πόλεις. Μένω Λάρισα και δεν ξέρω τι αντιδράσεις μπορεί να υπάρξουν. Βέβαια, μπορεί να σας το ζητάω, αλλά πιστέψτε με δεν μπορώ να συμμετάσχω σε αυτό. Αν έμενα σε καμιά πολύ μικρότερη πόλη, θα το σκεφτόμουν καν να σας στείλω μέιλ. Ευχαριστώ για το χρόνο σας και ελπίζω να το δοκιμάσετε και σε άλλες πόλεις.

Τα συγχαρητήριά μου στην ομάδα σας και είμαι σίγουρος ότι κάθε φορά θα γίνεστε καλύτεροι. Μου αρέσει η σοβαρότητα με την οποία προσεγγίζετε τα θέματά σας και τρελαίνομαι για τις βιβλιογραφικές αναφορές. Λέτε να δημιουργηθεί το Greek Journal of GLBT life; Συνεχίστε την καλή δουλειά και αν μπορώ να σας βοηθήσω θα είμαι στην διάθεσή σας.

Βαγγέλης  

Το πολύ ωραίο περιοδικό σας διαπνέεται από ένα "empowerment" ύφος, το οποίο μόνο καλό μπορεί να κάνει στην αναιμική ελληνική gay κοινότητα. Αυτό αντικατοπτρίζεται και στην υψηλή βαθμολογία που έβαλαν οι αναγνώστες σας στη διαδικτυακή έκδοση του άρθρου του Christopher Wood "Χέρι-χέρι στους δρόμους της Αθήνας" (τεύχος 3). Είναι ωραίο να διαβάζεις ότι παρήλθαν πλέον οι εποχές όπου δεχόσουν λεκτική και σωματική βία σε δημόσιο χώρο ως gay.

Δυστυχώς, ο τρόπος με τον οποίο φτάνει ο συνεργάτης σας στα συμπεράσματά του είναι απλοϊκός. Αν και το άρθρο δεν αποτελεί μελέτη αλλά ρεπορτάζ, ο συντάκτης του αγνοεί βασικές προϋποθέσεις για να πραγματοποιήσει αυτό που στις κοινωνικές επιστήμες ονομάζεται participant observation. Αντιθέτως, φαίνεται να έχει μαντικές ικανότητες: γνωρίζει τι έχει ο κάθε (μπρατσαράς) αστυνομικός στο μυαλό του και αντιδρά με τον τρόπο που αντιδρά. Προβληματικό δεν είναι ότι ο Christopher Wood έχει αυτές τις απόψεις. Προβληματικό είναι ότι φτάνει σε γενικευμένα πολιτικά συμπεράσματα και τα παρουσιάζει ως αθηναϊκή πραγματικότητα. Το γράμμα του μήνα (στο ίδιο τεύχος) σχετικά με το κράξιμο που έφαγε ο Νίκος και η παρέα του στο μπαρ Αρχάγγελος διηγείται μια λιγότερο ροζ ιστορία.

Το περιοδικό σας και οι αυξανόμενοι αναγνώστες του αξίζουν κάτι καλύτερο από αφελείς εφηβικές εκθέσεις ιδεών. Είμαι βέβαιος ότι έχετε και την ικανότητα και την όρεξη να φτιάξετε στο μέλλον ένα ακόμη καλύτερο 10%. Ευχαριστώ για τη φιλοξενία και με τις καλύτερες ευχές μου.

Γιώργος

Αγαπητό 10%,

Είμαι και εγώ ένας από τους, ευτυχώς, πάρα πολλούς αναγνώστες σου, που κάθε δίμηνο χαίρονται για την παρουσία σου στα χέρια και ελπίζω και στα μυαλά των Αθηναίων και των υπόλοιπων Ελλήνων. Αποφάσισα να σπάσω τη σιωπή μου και να γίνω λίγο «επικριτικός» με αφορμή το άρθρο « X έρι χέρι στους δρόμους της Αθήνας».

Καταρχάς, θέλω να εκφράσω τις αμφιβολίες μου για την πιστότητα της εν λόγω απόπειρας: έχω την αίσθηση ότι ο συντάκτης επιχείρησε να προβεί σε ένα πείραμα με αντικείμενο την κοινωνική ανοχή σε θέματα σεξουαλικής ταυτότητας. Αυτό που μάλλον όμως συνιστά αυτή η απόπειρα είναι λανθασμένη μεθοδολογία και ως εκ τούτου λανθασμένα συμπεράσματα: ο συντάκτης του άρθρου καταλήγει σε προσωπικά συμπεράσματα και υπονοεί ως φυσιολογική και, ως εκ τούτου δεδομένη, τη φερόμενη δεκτικότητα της straight κοινής γνώμης στην επίδειξη μιας gay ερωτικής σχέσης. Το γεγονός ότι η βόλτα ενός gay ζευγαριού στους δρόμους της Αθήνας δεν προκάλεσε αντιδράσεις μπορεί να οφείλεται όχι τόσο στην ενδεχόμενη ανεκτικότητα της σύγχρονης κοινής γνώμης αλλά περισσότερο στον αιφνιδιασμό των περαστικών, οι οποίοι είχαν πιθανότατα όταν γύρισαν στα σπίτια τους είπαν στο/στη σύζυγό τους τα καθέκαστα και χαμογέλασαν συγκαταβατικά για το χαριτωμένο γεγονός και τους γραφικούς πρωταγωνιστές του.

Εκφράζω την προσωπική μου διαφωνία στην προς πάσα κατεύθυνση άμετρη και επιδεικτική δημοσιοποίηση του ερωτικού συναισθήματος, οποιασδήποτε σεξουαλικής ταυτότητας. Δεν υπονοώ ότι ο συντάκτης του άρθρου λειτούργησε με αυτό τον τρόπο. Αυτή την άποψη υιοθετώ γνωρίζοντας ότι τέτοιου είδους statements εκλαμβάνονται ως προκλήσεις από πολύ κόσμο. Επιπλέον, θέλω να επισημάνω τον κίνδυνο, τον οποίο συνιστούν τέτοιου είδους συμπεράσματα όπως αυτά στα οποία καταλήγει το άρθρο. Γιατί, όσο εύκολα κάποιοι κυκλοφορούν ανεμπόδιστοι «χέρι-χέρι στους δρόμους της Αθήνας», εξίσου εύκολα αυξάνονται οι πιθανότητες η απέναντι πλευρά να αντιδράσει με γνωστές και δοκιμασμένες συνταγές: κράξιμο, βία, ταπείνωση.

Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω το 10% για τη δημοσίευση άρθρων όπως το συγκεκριμένο, τα οποία σίγουρα αποτελούν υπέροχα ερεθίσματα για δημόσιες και ιδιωτικές συζητήσεις περί των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων, τη διαφορετικότητα και όχι μόνο. Είμαι σίγουρος ξέρω ότι έχετε πετύχει αυτό που μάταια προσπαθούν να καταφέρουν, και αν το πετύχουν είναι σε πολύ μικρότερο ποσοστό από το 10%, πολλά έντυπα που περιορίζονται σε lifestyle αποχρώσεις και trendy επίπεδα, όσον αφορά τις συνήθειες και τον τρόπο ζωής του σύγχρονου Έλληνα. Συνεχίστε έτσι. Είμαστε μαζί σας.

Αντρέας

 Φίλοι Γιώργο & Αντρέα,

Σας ευχαριστούμε για τη στήριξη, τις εποικοδομητικές παρεμβάσεις σας και το δημόσιο διάλογο που ξεκινάτε για ένα θέμα που μας καίει. Ωστόσο:

• το άρθρο δεν είναι κοινωνιολογική έρευνα και προφανώς δεν υπόκειται στους κανόνες διεξαγωγής μιας επιστημονικής έρευνας. Είναι βιωματικό ρεπορτάζ.
• Καταγράψαμε τις πρωτογενείς αντιδράσεις του κόσμου, χωρίς σε κανένα σημείο να εξάγουμε συμπεράσματα για το τι περνά από το νου των παρατηρητών. Η έλλειψη λεκτικής και σωματικής βίας που διαπιστώσαμε προφανώς δε σημαίνει απουσία ρατσισμού. Το άρθρο δε λέει ούτε υπονοεί κάτι τέτοιο. Πιστεύουμε, και διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι, ότι είναι ασφαλές σε κεντρικούς δρόμους σε ώρες πολυκοσμίας. Φυσικά ενδέχεται να υπάρξουν επικίνδυνες αντιδράσεις, αλλά εξίσου επικίνδυνη είναι και η κινδυνολογία που συντηρούμε.
• Κι εμείς ξέρουμε ότι η κάθε γιαγιούλα μπορεί να χαμογελάσει συγκαταβατικά με το θέαμα ενός γκέι ζευγαριού, αλλά μας χαροποιεί που δεν έφτυσε στον κόρφο της μπροστά μας κι η χαρά μας δεν είναι αφελής. Σίγουρα λέχθηκαν σχόλια πίσω από την πλάτη μας, όπως λέγονται κάθε φορά που μας ξεφεύγει λίγο η συμπεριφορά μας και «φανερωνόμαστε» ή σε όσους αδερφοφέρνουν. Το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι ότι ο κόσμος στην αρχή παραξενεύεται, σοκάρεται, ίσως ενίσταται, αλλά σιγά σιγά συνηθίζει, γιατί παύει να αποτελεί γεγονός να δει άλλο ένα γκέι ζευγάρι.
• Η ανοχή είναι το λιγότερο που μπορούμε και πρέπει να απαιτήσουμε. Η ανοχή κατακτάται μέσα από την έκθεση στο διαφορετικό. Όσο το βλέπει κανείς τόσο το συνηθίζει (ανοχή) ακόμα και αν δεν το δέχεται (αποδοχή).
• Πιστεύουμε σθεναρά ότι το να εκδηλώσει ένας άνθρωπος τον έρωτά του πιάνοντας ένα χέρι δεν είναι «άμετρη και επιδεικτική δημοσιοποίηση του ερωτικού συναισθήματος». Είναι ανθρώπινο δικαίωμα, αφού η ανάπτυξη της σεξουαλικότητας ανήκει στην ανάπτυξη της προσωπικότητας του ατόμου, η οποία προστατεύεται από το Σύνταγμα. Νομικά, προκλητικές επαφές σε δημόσιο χώρο θεωρούνται ψαύσεις ή θωπείες στις πρωτεύουσες ερωτογόνες ζώνες. Αν επιτρέψουμε να μας πείσουν ότι η εκδήλωση της ομοφυλοφιλίας δημοσίως είναι προκλητική, τότε παραδεχόμαστε ότι ο μόνος αποδεκτός ομοφυλόφιλος είναι αυτός που κλείνει τη σεξουαλικότητά του στο σπίτι.

Φιλικά, για το 10%

Christopher Wood